Այդ ինչպե՞ս եղավ, որ տոտալիտար խորհրդային համակարգում (որը ևս գլոբալիզացիոն տարատեսակ էր) Խորհրդային Հայաստանի կրթական համակարգում ձևավորված

Երբ մենք վեր կանգնենք անձնական շահերի սահմանափակ ընկալումներից, ընդունենք, որ չպետք է թույլ տանք, որ մեր ընչաքաղցությունը բավարարելու գնով մեզ քողարկված կամ բացահայտ պատմություն, մշակույթ, վերջապես վարքագիծ թելադրեն, այնժամ կգիտակցենք, որ մենք կարող ենք ամուր կանգնել սեփական ոտքերի վրա և թելադրել այլոց։ ՈՒստի անհրաժեշտ է մշակել հազարամյակների համար նախատեսված, ամեն մանրուք հաշվարկած անասելի խորքային տեսլական, որն ուղղված կլինի ազգային ինքնության հուսալի երաշխավորմանը։ Իհարկե, կան հրատապ խնդիրներ՝ անվտանգություն ապահովող Արցախի անկախություն, ռազմագերիների շուտափույթ վերադարձ, Հայրենիքի համար զոհվածների և նրանց ծնողների նկատմամբ խորը հարգանքի ձևավորում, պետության ինքնիշխանության վերականգնում և այլն, սակայն ահռելի տառապանքով ձեռք բերվող բոլոր այս մեծ արժեքները կլինեն հեղհեղուկ, նվազ պաշտպանված, քանի դեռ չեն ձևավորվել խորքային հուսալի մթնոլորտ ապահովող հենասյունները։ Դրանց բացակայության դեպքում, միշտ էլ կարող է հայտնվել մեկը, որը ոչ միայն բոլոր այդ արժեքներից գրեթե անարգել կհրաժարվի, այլև խրոխտ կեցվածքով կհիմնավորի, որ դրանք միայն չարիք են։

Էս ամեն ինչը շատ հեռուն գնացող նպատակ ու վտանգավոր միտում ունի:

Տեղին չէ համեմատություն անել, բայց պիտի ասեմ, որ Ուկրաինայի և Հայաստանի իշխանությունները շատ նման են իրար' խաբելով ու զոհելով սեփական ժողովրդին։

Շուկայի ինքնակառավարման մասին կեղծ թեզը, որի զոհը դարձան հետխորհրդային բոլոր երկրները, հատուկ սրաքված էր տգետ տնտեսագետներին և մյուսներին խաբելու համար;

Դիմում եմ Անկախ Հայատանի առաջին նախագահ` Լևոն Տեր-Պետրոսյանին, երկրորդ նախագահ` Ռոբերտ Քոչարյանին, երրորդ նախագահ` Սերժ Սարգսյանին, Ամենայն Հայոց Հայրապետ Գարեգին երկրորդին, Կիլիկիո Կաթողիկոս Արամ Վեհափառին, Հայոց ազդեցիկ կուսակցական և ոչ կուսակցական դեմքերին, մտավորականությանը, Համայն հայ հասարակությանը...

Ցանկացած քրիստոնեական հավատավոր պետության ղեկավար դարերի պատմության ընթացքում ընդունել է եկեղեցուն, հաստատել է նրա հետ համագործակցության բարի կանոններ, երկրի, պետության համար ճակատագրական օրերին փնտրել է եկեղեցու աջակցությունը և միայն մի քանի նզովյալ սրիկաներ են դուրս եկել եկեղեցու դեմ, քանդել Աստծո տները, վառել Աստվածաշնչի, սուրբ գրքերի մագաղաթները, գանահարել, ծեծել, աքսորել, սպանել եկեղեցու սպասավորներին։

Աշոտ Փաշինյանն ավելի երջանիկ չի դառնալու իր հոր անբարո վարքագիծը կրկնօրինակելու, պիղծ քարոզչական մանիպուլյացիաներին ծառայելու, իր զոհված տարեկցի մորն անարգելու, սարքած գործով «զոհ» ներկայանալու, անբարո ֆեյքերի սրտակեր դառնալու շնորհիվ։

Մեկը չկա՞ սրան հարցնի` բա արժե՞ր որդուդ «մարտական փառապանծ դափնիներից» ավել կապել ու հանձնել այն մոտակա հասարակական պետքարանի զիբիլը մաքրելու:

Հարգելի ընդդիմադիրներ, այս պահին այն կայծը, որի մասին ամիսներ շարունակ խոսում էիք, Հանրապետության հրապարակում է: